Փառք ու պատիվ չարժեն խաղին մի ծաղկաբույր տղայի:
Ավետիք Իսահակյան
Խաղը մանկան գլխավոր գործունեությունն է, հաճույքն ու զվարճությունը, որ հաճախ թափանցում է գրականություն` ստեղծելով յուրահատուկ ու գողտրիկ մի տիրույթ, որ կարելի է գրական խաղաշխարհ անունով կոչել: Այստեղ մանկան խաղը պատմության գլխավոր թեման է: Հերոսները հաճախ խաղալիքներ են` կախգլուխ պարոնայք արջեր և շիկամորթ խաթուն աղվեսներ, երազկոտ ճանապարհորդ ճագարներ ու տնարար մկնիկներ, անագե տոկուն զինվորիկներ ու բարեկիրթ խաղատիկիններ: Պատմություններում խաղալիքները շնչավորվում են` կենդանանում, երբեմն էլ մարդանում: Այդպիսիք են Է. Թ. Ա. Հոֆմանի «Մարդուկ-Ջարդուկը», Ալան Ալեքսանդր Միլնի «Վինի Փու արջուկը» և «Վինի Փու արջուկը տուն է կառուցում» վիպակները, Ջաննի Ռոդարիի «Երկնագույն նետը», Քեյթ դի Քամիլոյի` «Էդուարդ Թյուլեյնի զարմանալի ճամփորդությունը» և այլ հետաքրքիր պատմություններ: Հեղինակն ինքը հանդես է գալիս որպես խաղին անձնատուր մեկը: Գիրքը, ասես կախարդանքով, դառնում է հստակ կանոններով ղեկավարվող հրապուրիչ մի խաղ` գլուխները` խաղափուլեր, նախշուն բազմոցը, որին թիկնած կարդում ենք` խաղատեղ, փոքրիկ ընթերցողը` խաղակից, իսկ ովքեր զլանում են ընթերցել այս շնորհալի զրույցները, կարող են «խաղից դուրս մնալ»:
