Լեոնարդո դա Վինչի, Առակներ, հեքիաթներ, լեգենդներ
Լատվիական հեքիաթներ
Լինում է, չի լինում
ՀԵՔԻԱԹՆԵՐ
Գրական ժանրերից հեքիաթը, թերևս, ամենասիրված և հարատև ժանրն է: Իր սրընթաց ու հրապուրիչ սյուժեի և ամփոփ կառուցվածքի շնորհիվ այն իսկույն գերում է ընթերցողի սիրտը` դառնալով նրա անբաժան «գրական ուղեկիցը» քնքուշ տարիքից մինչև խոր ծերություն: Հեքիաթն ընթերցողին տալիս է իրականությունից կտրվելու և այլաշխարհներ մուտք գործելու հնարավորություն: Հեքիաթում է միայն, որ մարդն իրականացնում է անմահության իր աննահանջ ձգտումը, որպեսզի հետո զղջա այս անխոհեմ երազանքի համար ու ինքնակամ հրաժարվի հավիտենական լինելիությունից: Հեքիաթում վերանում է տարածության և ժամանակի մեզ ծանոթ` պայմանական ընկալումը, չքանում են սահմանները իրական և գերբնական աշխարհների միջև, անհնարինի բացասումը դառնում է օրենք, բարու հաղթանակը չարի հանդեպ` անխուսափելի: Հեքիաթը գրական ժանրերից ամենաունիվերսալն է, ամենահամամարդկայինը: Չկա այնպիսի հեքիաթ, որն իր համարժեքը չունենա այլ մշակույթներում. նման կամ գրեթե նույնական դիպաշարերը հանդիպում են տարբեր ժողովուրդների մոտ: Սրանով է պայմանավորված այն հանգամանքը, որ հեքիաթը, թերևս, գրական ժանրերից նաև ամենահասկանալին է:
